Zondag 10 maart merken we dat er een lek van de watertoevoer is in het hokje van de zwembadfilter.
Het ziet er niet goed uit, dus begint Wim maar te graven waar hij denkt dat de watertoevoer loopt.
Maar het was ook duidelijk dat het aan de allereerste toevoerbuis moest zijn, dus die van 1985!
En alhoewel ik hier toen wel was als ze aan het zwembad bezig waren, kon ik echt niet weten waar die leiding lag, want die lag er al van voordien.
Dus graven maar. Omdat het zondag was, en onze loodgieter Joaquin in New York zat, hebben we maar via Juanma, onze vroegere loodgieter ("Nonkel Loodgieter" genoemd door Stefaan) dan maar laten komen. Weeral verkeerd gegokt, want die is er alleen maar klunziger op geworden.
Hij kwam dus (wel op zondag), heeft wat mee gegraven met Wim, kapte een goede en nog nieuwe aangelegde buis kapot, moest dan naar vrienden in het dorp een stuk gaan halen om die flater te repareren, enz. enz. Al bij al heeft hij eigenlijk die dag bijna niets gedaan, maar achteraf wel die uren gerekend!
Maandag is hij er stipt terug om 8 u, terug om te graven en te zoeken. Omdat hij het wat zwaar begon te vinden rijdt hij terug naar het dorp, en komt na het "almuerzo" terug met een jonge man om die te laten het zware werk doen. Ik zie een jonge Marokkaan uitstappen, maar toen die hoorde dat hij met de (kleine) drilboor een sleuf moest maken, nog steeds op zoek naar de leiding, vond hij dat te zwaar werk en heeft nonkel loodgieter hem terug naar het Benissa moeten voeren. Dus dat was weer minstens een uur verloren.
Terwijl heeft Wim de drilboor nog een tijdje gehanteerd, maar niets gevonden! En de loodgieter is nog even geweest, maar hield het dan voor bekeken.
Dinsdag zijn we ondertussen, en Juan Cuello (nonkel loodgieter), komt aandraven met 2 jonge gasten, onze tuinman Joan met een jonge kerel die er heel fit uit zag, en die had in no-time de lek gevonden.
Uiteindelijk is dan dinsdag de lek gevonden en gerepareerd. Met een rekening van 450 € te betalen (zonder factuur!) aan Juan Cuello, wat ons fameus op diefstal leek. Ik denk niet dat we die nog ooit zullen vragen om iets te komen maken hier.
 |
| Een gat van minstens 1,60 m diep moest er gegraven worden! |
Rond 16 maart keren we terug huiswaarts. Onderweg bel ik even naar Maggy om het telefoonnummer te krijgen van een vroeger buurmeisje (en nichtje van Wim Ponnet). Zij hebben een "Chambre d'hôtes" in Montsegur, en dat is niet zo'n grote omweg. Het ligt tussen Orange en Montélimar.
 |
| Le Moulin de Montsegur |
Spijtig genoeg was het al bijna donker toen we aankwamen en konden we niet veel zien van de mooie tuin en de ligging. Het is in elk geval de moeite waard om er in de zomer te verblijven denk ik!
Heerlijk, met prachtig weer aankomen en geen zware klussen op de agenda!
Omdat de restaurants niet voor 20 u open gingen hebben we ergens eerst nog een kaas-en vleesplateau gegeten met een wijntje bij. Voor 10 € maar serveerden zij een royale plank.
